گناه
گُناه انجام‌دادن کاری که خداوند از آن نهی کرده یا ترک کاری که خداوند به انجام‌دادن آن فرمان داده است. گناهان را به دو دسته کبیره (بزرگ) و صغیره (کوچک) تقسیم می‌کنند. گناه کبیره گناهی است که در قرآن یا روایات به کبیره‌بودن آن تصریح شده یا به انجام‌دهنده آن وعده عذاب داده شده باشد؛ مانند قتل نفس، زِنا، خوردن مال یتیم و رباخواری.
بنابر آموزه‌های دینی، برخی گناهان دارای آثار ویژه‌ای چون ازدست‌دادن نعمتها، ازبین‌رفتن آبرو و شتاب‌یافتن مرگ هستند.
با توجه به آیات قرآن، برخی از اعمال نیک، موجب پاک‌شدن گناهان می‌شوند. به این اتفاق تکفیر می‌گویند. طبق برخی روایات، خداوند به وسیله چیزهایی چون بیماری و فقر گناهان بندگانش را محو می‌کند. همچنین در قرآن آمده است اگر گناهکاری توبه کند، خداوند از گناهان او درمی‌گذرد.
به اعتقاد شیعیان، چهارده معصوم و پیامبران از گناه مبری‌اند.
محتویات
واژه‌شناسی
گناه در فرهنگ دینی به معنای نافرمانی از دستورات خداوند است.[۱] به سخن دیگر انجام‌دادن کاری است که خدا از آن نهی کرده یا ترک کاری است که به آن امر کرده است.[۲] این واژه را معادل واژه‌هایی چون ذَنْب، معصیت، اِثم، سَیئه و خَطیئه در زبان عربی می‌دانند.[۳]
اقسام
به لحاظ کبیره و صغیره بودن
در برخی کتاب‌های اخلاقی، گناهان به دو قسم صغیره و کبیره تقسیم شده‌اند.[۴] ریشه این تقسیم را قرآن و روایات می‌دانند.[۵] برای نمونه در آیه ۳۱ سوره نساء آمده است: «اگر از گناهان بزرگی که از آنها نهی شده‌اید دوری گزینید، بدی‌های شما را از شما می‌زداییم.»[۶] به گفته سیدمحمدحسین طباطبایی، مراد از «بدی‌ها» در آیه، گناهان صغیره است؛ چراکه در مقابل گناهان کبیره آمده است. این آیه بیان‌کننده آن است که گناهان به دو قسم کوچک و بزرگ تقسیم می‌شوند.[۷]
- گناه کبیره
در کتاب عروةالوثقی، گناه کبیره به گناهی گفته شده است که در قرآن یا روایات به کبیره بودن آن تصریح شده یا به مرتکب آن وعده عذاب داده شده یا در قرآن و روایات از یکی از گناهان کبیره بزرگ‌تر دانسته شده است.[۸]
قتل نفس، زِنا، تهمت‌زدن به زن پاکدامن، خوردن مال یتیم، رباخواری، ترک نماز، دزدی و ناامیدی از رحمت خدا،از جمله گناهان کبیره‌ای هستند که در روایات مطرح شده‌اند.[۹]
- گناه صغیره
تقسیم گناهان به لحاظ آثار
در برخی از روایات، گناهان باتوجه به پیامدهای آنها تقسیم شده‌اند. برای نمونه در معانی‌الاخبار در حدیثی از امام سجاد(ع)، گناهان به چند دسته تقسیم شده‌اند که برخی از آنها به شرح زیر است:
- گناهانی که نعمتها را از انسان می‌گیرند: زورگویی، ترک امر به معروف و کفران نعمت.
- گناهانی که موجب پشیمانی می‌شوند: قتل نفس، ترک صله رحم، ترک نماز و زکات‌ندادن.
- گناهانی که موجب نزول عذاب خدا می‌شوند: مسخره‌کردن مردم.
- گناهانی که آبروی انسان را می‌برند: شراب‌خواری، قِماربازی، عمل لغو، عیب‌جویی از دیگران.
- گناهانی که بلاء نازل می‌کنند: یاری‌نکردن مظلوم و ترک امر به معروف و نهی از منکر.
- گناهانی که مرگ را شتاب می‌دهند: ترک رابطه با خویشاوندان، زِنا و سوگند دروغ.[۱۰]
اثرات مادی و معنوی گناه
براساس حدیثی از امام صادق(ع)، زمانی که انسان گناهی مرتکب می‌شود، نقطه‌ای سیاه در قلب او ایجاد می‌شود. اگر توبه کند پاک می‌شود؛ اما اگر بر گناهان خود بیفزاید بر آن سیاهی نیز افزوده می‌شود تا جائی که تمام قلب او را فرا گیرد. در این صورت هیچ‌گاه رستگار نخواهد شد.[۱۱]
امام علی(ع) در حدیثی با استناد به این آیه قرآن که «اگر شما را مصیبتی رسد، به خاطر کارهایی است که می‌کنید»،[۱۲] گناهان را علت هر بلایی دانسته است که در زندگی نصیب انسان می‌شود؛ حتی خراش‌برداشتن و به زمین‌خوردن.[۱۳]
عوامل پاک‌کننده گناه
در کتاب میزان‌الحکمه، در بخشی با عنوان «مُکَفِّرات ذُنوب» (پاک‌کننده‌های گناهان)، برخی عوامل محوکننده گناهان براساس روایات بیان شده است.[۱۴] به گزارش این کتاب فقر، بیماری، خوش‌رویی، فریادرسی مظلومان، سجده زیاد و صلوات از این عوامل هستند.[۱۵]
توبه از گناه
در منابع فقهی شیعه، همواره بر وجوب توبه از گناهان تأکید شده است و وجوب آن فوری دانسته شده است.نجفی، [۱۶] سید یزدی توبه از گناه را مهم‌ترین مسئله و واجب‌ترینِ واجب‌ها می‌داند.[۱۷] با توجه به آیات قرآن ازجمله آیه ۸۲ سوره طاها، خداوند توبه گناهکار را می‌پذیرد و گناهان او را هرچه باشد، می‌بخشاید.[۱۸]
عصمت، مقام دوری از گناه
در فرهنگ دینی عصمت مقامی است که در آن فرد گناه مرتکب نمی‌شود.[۱۹] چنین فردی را معصوم می‌نامند.[۲۰] به اعتقاد شیعیان، معصوم به جهت آگاهی کامل و همیشگی از زشتی گناه و اراده قوی، از روی اختیار گناه نمی‌کند.[۲۱] شیعیان امامی بر این باورند که پیامبران، امامان دوازده‌گانه و حضرت زهرا(س) دارای مقام عصمت‌اند.[۲۲]
مطالعه بیشتر
- کتاب گناهان کبیره، نوشته سیدعبدالحسین دستغیب
- گناه‌شناسی، نوشته محسن قرائتی
- کیفر گناه، نوشته سید هاشم رسولی محلاتی
پانویس
- ↑ قرائتی، گناه‌شناسی، ۱۳۷۷ش، ص۷.
- ↑ سجادی، فرهنگ معارف اسلامی، ۱۳۶۲ش، ج۲، ص۴۲۹.
- ↑ نگاه کنید به قرائتی، گناه‌شناسی، ۱۳۷۷ش، ص۷.
- ↑ نگاه کنید به دستغیب، گناهان کبیره، ۱۳۷۵ش، ج۱، ص۳۱؛ قرائتی، گناه‌شناسی، ۱۳۷۷ش، ص۱۳تا۱۵.
- ↑ قرائتی، گناه‌شناسی، ۱۳۷۷ش، ص۱۳.
- ↑ سوره نساء، آیه ۳۱.
- ↑ نگاه کنید به طباطبایی، المیزان، ۱۴۱۷ق، ج۴، ص۳۲۳.
- ↑ یزدی، العروةالوثقی، ۱۴۲۸ق، ج۱، ص۶۸۱.
- ↑ کلینی، کافی، ۱۴۰۷ق، ج۲، ص۲۷۶تا۲۷۸.
- ↑ صدوق، معانی‌الاخبار، ۱۴۰۳ق، ص۲۷۰و۲۷۱.
- ↑ مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰۳ق، ج۷۰، ص۳۲۷.
- ↑ سوره شوری، آیه ۳۰.
- ↑ مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰۳ق، ج۷۰، ص۳۶۲.
- ↑ نگاه کنید به محمدی ری‌شهری، میزان‌الحکمه، ۱۳۷۹ش، ج۴، ص۱۹۰۶تا۱۹۱۳.
- ↑ نگاه کنید به محمدی ری‌شهری، میزان‌الحکمه، ۱۳۷۹ش، ج۴، ص۱۹۰۶تا۱۹۱۳.
- ↑ جواهرالکلام، ۱۳۶۲ش، ج۳۳، ص۱۶۸.
- ↑ نگاه کنید به یزدی، عروةالوثقی، ۱۴۲۸ق، ج۱، ص۲۸۷.
- ↑ طباطبایی، المیزان، ۱۴۱۷ق، ج۱۴، ص۱۸۷و۱۸۸.
- ↑ مصباح یزدی، آموزش عقاید، ۱۳۷۸ش، ج۲، ص۳۱.
- ↑ مصباح یزدی، آموزش عقاید، ۱۳۷۸ش، ج۲، ص۳۱.
- ↑ مصباح یزدی، آموزش عقاید، ۱۳۷۸ش، ج۲، ص۳۱.
- ↑ مصباح یزدی، آموزش عقاید، ۱۳۷۸ش، ج۲، ص۳۰و۳۱.
منابع
- صدوق، محمد‌بن‌علی، معانی‌الأخبار، تحقیق علی‌اکبر غفاری، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ اول، ۱۴۰۳ق.
- جوادی آملی، عبدالله، تسنیم، تحقیق علی اسلامی، قم، مرکز نشر اسراء، چاپ دوم، ۱۳۸۷ش.
- خویی سیدابوالقاسم، صراط‌النجاة، جمع‌آوری و تصحیح موسی مفیدالدین عاصی عاملی، قم، مکتب نشرالمنتخب، چاپ اول، ۱۴۱۶ق.
- دستغیب، سیدعبدالحسین، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ نهم، ۱۳۷۵ش.
- قرائتی، محسن، گناه‌شناسی، تنظیم محمد محمد اشتهاردی، تهران، مرکز فرهگنی درس‌هایی از قرآن، چاپ اول، ۱۳۷۷ش.
- طباطبایی، سیدمحمدحسین، المیزان فی تفسیرالقرآن، قم، انتشارات اسلامی، چاپ پنجم، ۱۴۱۷ق.
- کاشف‌الغطاء، حسن بن جعفر، انوارالفقاهه، نجف، مؤسسه کاشف‌الغطاء، چاپ اول، ۱۴۲۲ق.
- کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، تحقیق علی‌اکبر غفاری و محمد آخوندی، تهران، دارالکتب الاسلامیه، چاپ چهارم، ۱۴۰۷ق.
- سبحانی، جعفر، بحوث فی الملل و النحل؛ دراسة موضوعیة مقارنة للمذاهب الاسلامیه، قم، مرکز مدیریت حوزه علمیه قم، چاپ اول، ۱۳۷۰ش.
- مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار الجامعة لدرر اخبار الائمة الاطهار، بیروت، دارالوفاء، ۱۴۰۳ق.
- محمدی ری‌شهری، محمد، میزان‌الحکمه همراه با ترجمه فارسی، ترجمه حمیدرضا شیخی، قم، دارالحدیث، چاپ دوم، ۱۳۷۹ش.
- مصباح یزدی، محمدتقی، آموزش عقاید، تهران، شرکت چاپ و نشر بین الملل سازمان تبلیغات اسلامی، چاپ دوم، ۱۳۷۸ش.
- یزدی، سیدمحمدکاظم، العروة الوثقی، قم، انتشارات مدرسه امام علی‌بن‌ابی‌طالب، چاپ اول، ۱۴۲۸ق.