سوره انسان
| قیامه | سورهٔ انسان | مرسلات | |||||||||||||||||||||||
 | |||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||
سوره انسان یا هل اتی یا دَهر هفتاد و ششمین سوره و از سوره‌های مدنی قرآن که در جزء ۲۹ قرآن جای گرفته است. سوره انسان درباره خلقت انسان و هدایت او سخن می‌گوید و سپس به اوصاف ابرار (نیکوکاران)، نعمت‌هایی که خداوند به آنان می‌دهد و دلیل این نعمت‌ها می‌پردازد و در آخر از اهمیت قرآن و مشیت پروردگار سخن می‌گوید.
بنابر نظر مفسران شیعه و برخی از اهل سنت، آیه هشتم این سوره که به آیه اطعام معروف است، در توصیف حضرت علی(ع) و فاطمه زهرا(س) و حسنین(ع) و خادم آنان فضه نازل شده است. ایشان سه روز پی در پی به نذرشان بر روزه‌گرفتن این روزها وفا کردند و با اینکه خود گرسنه بودند، افطاری‌شان را به مسکین و یتیم و اسیر بخشیدند. از جمله پاداش‌هایی که برای قرائت این سوره بیان شده، همنشینی با پیامبر(ص) در آخرت است.
معرفی
- نامگذاری
این سوره به نام‌های انسان، هل اتی و دهر مشهور است. این نامگذاری هم به این سبب است که این سه واژه در آیه اول آمده‌اند. به این سوره ابرار (نیکان) نیز می‌گویند؛ زیرا این کلمه در آیه پنجم آمده و بیش از نصف این سوره به شرح حال این افراد پرداخته است.[۱]
- محل و ترتیب نزول
سوره انسان جزو سوره‌های مدنی و در ترتیب نزول نود و هشتمین سوره‌ای است که بر پیامبر(ص) نازل شده است. این سوره در چینش کنونی مصحف هفتاد و ششمین سوره است[۲] و در جزء ۲۹ قرار دارد.[۳]
- تعداد آیات و دیگر ویژگی‌ها
سوره انسان ۳۱ آیه، ۲۴۳ کلمه و ۱۰۸۹ حرف دارد. این سوره به لحاظ حجمی جزو سوره‌های مفصلات (دارای آیات متعدد و کوتاه) و از سوره‌های نسبتاً کوچک است.[۴] این سوره از جمله آیات و سوره‌هایی است که به صورت کامل بر ضریح جدید حضرت عباس حک شده است.[۵]
محتوا
تفسیر نمونه محتوای سوره انسان را به پنج مطلب و محور کلی تقسیم کرده است:
- اول: آفرینش انسان، خلقت او از نطفه، و هدایت و آزادی اراده او؛
- دوم: پاداش ابرار و نیکان (که در مورد اهل بیت(ع) است)؛
- سوم: ویژگی‌های افراد نیک که باعث می‌شود شایسته دریافت پاداش الهی باشند؛
- چهارم: اهمیت قرآن، طریق اجرای احکام آن و راه پرفراز و نشیب خودسازی؛
- پنجم: حاکمیت مشیت و خواست الهی.[۶]
محتوای سوره انسان[۷]
| تشویق انسان‌ها به پیروی از دین خدا | |||||||||||||||||||||||
| گفتار سوم؛ آیه ۲۳-۳۱ ضرورت پیروی از دین خدا | گفتار دوم؛ آیه ۴-۲۲ پاداش پیروی از دین خدا | گفتار اول؛ آیه ۱-۳ هدایت فطری انسان‌ها به سوی دین خدا | |||||||||||||||||||||
| مطلب اول؛ آیه ۲۳-۲۶ وظیفه پیامبر در پیروی نکردن از کافران | مطلب اول؛ آیه ۴ عذاب اخروی کافران | مطلب اول؛ آیه ۱-۲ مجهز شدن انسان‌ها به ابزار تشخیص حق از هنگام تولد | |||||||||||||||||||||
| مطلب دوم؛ آیه ۲۷-۲۸ دنیاپرستی کافران دلیل پیروی نکردن آنان | مطلب دوم؛ آیه ۵-۶ بهره‌مندی نیکان از چشمه‌های بهشتی | مطلب دوم؛ آیه ۳ هدایت تکوینی و تشریعی انسان‌ها به سوی حق | |||||||||||||||||||||
| مطلب سوم؛ آیه ۲۹-۳۱ کافران نمی‌توانند بر اراده خدا چیره شوند | مطلب سوم؛ آیه ۷-۱۱ صفات بندگان خدا | ||||||||||||||||||||||
| مطلب چهارم؛ آیه ۱۲-۲۲ نعمت‌های بهشتی بندگان خدا | |||||||||||||||||||||||
ویژگی‌های نیکوکاران
در سوره انسان (طی آیات ۷ـ۱۱)، پنج ویژگی در توصیف نیکوکاران (ابرار) بیان شده است: ۱. به نذر خویش وفا می‌کنند. ۲. از روزی که عذاب و گزند آن فراگیر است می‌هراسند. ۳. با اینکه به غذای خود نیازمندند آن را به بینوا و یتیم و اسیر می‌بخشند. ۴. این کار را تنها برای خشنودی خدا می‌کنند و توقع پاداش و سپاس از کسی ندارند. ۵. در روزی که عبوس و سهمگین است (یعنی روز قیامت)، از پروردگار خود هراس دارند.[۸]
آیات مشهور
نوشتار اصلی: آیه اطعام
- «وَيُطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَىٰ حُبِّهِ مِسْكِينًا وَيَتِيمًا وَأَسِيرًا» (آیه ۸)
ترجمه: و غذای (خود) را با اینکه به آن علاقه (و نیاز) دارند، به «مسکین» و «یتیم» و «اسیر» می‌دهند.
آیه هشتم سوره انسان (به همراه آیات قبل و بعد)، به آیه اطعام معروف است.[۹] علمای شیعه اتفاق نظر دارند این آیه به همراه آیاتی دیگر (هجده آیه از این سوره یا تمامی آن) درباره سه روز روزه‌گرفتنِ امام علی(ع)، فاطمه(س)، حسنین(ع) و فضه نازل شده است.[۱۰] نقل شده است این افراد با اینکه گرسنه بودند، افطاری خود را به دنبال درخواست مسکین و یتیم و اسیر بخشیدند.[۱۱] روایات بسیاری وجود دارد که این شأن نزول را بیان می‌کنند. علامه امینی در کتاب الغدیر قدر مشترک این روایات را می‌آورد و می‌نویسد این قدر مشترک در میان اهل سنت، مشهور بلکه متواتر است.[۱۲]
آیات الاحکام
آیه هفتم سوره انسان را جزو آیات الاحکام برشمرده‌اند.[۱۳] در مورد این آیه که وفای به نذر را یکی از اوصاف نیکوکاران بیان می‌کند[۱۴] گفته شده از آن، جواز و بلکه وجوب وفای به نذر فهمیده می‌شود.[۱۵]
فضایل و خواص
در روایات، پاداش قرائت سوره انسان، بهشت و حوريان بهشتی[۱۶] و همنشینی با پیامبر(ص) در آخرت بیان شده است.[۱۷] همچنین آمده است که امام رضا(ع) در نماز صبحِ دوشنبه و پنجشنبه، در ركعت اول سوره حمد و سوره انسان و در ركعت دوم بعد از حمد، سوره غاشیه را قرائت می‌کرد و می‌فرمود هر كس چنین کند، خداوند در اين دو روز او را از شرور در امان می‌دارد.[۱۸]
برای خواندن این سوره خواصی نیز نقل شده است، از جمله اگر کسی بر قرائت سوره انسان مداومت ورزد، اگر روحش ضعيف باشد دارای قدرت روحی می‌شود.[۱۹] خواندن این سوره برای تقویت اعصاب و دورشدن از اضطراب مفید است.[۲۰]
متن و ترجمه
سوره انسان
متن
بِسْمِ اللَّـهِ الرَّ‌حْمَـٰنِ الرَّ‌حِيمِ هَلْ أَتَیٰ عَلَی الْإِنسَانِ حِینٌ مِّنَ الدَّهْرِ لَمْ یكُن شَیئًا مَّذْكُورًا ﴿۱﴾ إِنَّا خَلَقْنَا الْإِنسَانَ مِن نُّطْفَةٍ أَمْشَاجٍ نَّبْتَلِیهِ فَجَعَلْنَاهُ سَمِیعًا بَصِیرًا﴿۲﴾ إِنَّا هَدَینَاهُ السَّبِیلَ إِمَّا شَاكِرًاوَإِمَّا كَفُورًا﴿۳﴾ إِنَّا أَعْتَدْنَا لِلْكَافِرِینَ سَلَاسِلَ وَأَغْلَالًا وَ سَعِیرًا﴿۴﴾ إِنَّ الْأَبْرَارَ یشْرَبُونَ مِن كَأْسٍ كَانَ مِزَاجُهَا كَافُورًا﴿۵﴾ عَینًا یشْرَبُ بِهَا عِبَادُ اللَّـهِ یفَجِّرُونَهَا تَفْجِیرًا﴿۶﴾ یوفُونَ بِالنَّذْرِ وَ یخَافُونَ یوْمًا كَانَ شَرُّهُ مُسْتَطِیرًا﴿۷﴾ وَ یطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَیٰ حُبِّهِ مِسْكِینًا وَ یتِیمًا وَأَسِیرًا﴿۸﴾ إِنَّمَا نُطْعِمُكُمْ لِوَجْهِ اللَّـهِ لانُرِیدُ مِنكُمْ جَزَاءً وَلَا شُكُورًا﴿۹﴾ إِنَّا نَخَافُ مِن رَّبِّنَا یوْمًا عَبُوسًا قَمْطَرِیرًا﴿۱۰﴾ فَوَقَاهُمُ اللَّـهُ شَرَّ ذَٰلِكَ الْیوْمِ وَ لَقَّاهُمْ نَضْرَةً وَ سُرُورًا﴿۱۱﴾ وَ جَزَاهُم بِمَا صَبَرُوا جَنَّةً وَ حَرِیرًا﴿۱۲﴾ مُّتَّكِئِینَ فِیهَا عَلَی الْأَرَائِكِ ۖ لایرَوْنَ فِیهَا شَمْسًا وَ لَا زَمْهَرِیرًا﴿۱۳﴾ وَ دَانِیةً عَلَیهِمْ ظِلَالُهَا وَ ذُلِّلَتْ قُطُوفُهَا تَذْلِیلًا ﴿۱۴﴾ وَ یطَافُ عَلَیهِم بِآنِیةٍ مِّن فِضَّةٍ وَأَكْوَابٍ كَانَتْ قَوَارِیرَا﴿۱۵﴾ قَوَارِیرَ مِن فِضَّةٍ قَدَّرُوهَا تَقْدِیرًا﴿۱۶﴾ وَ یسْقَوْنَ فِیهَا كَأْسًا كَانَ مِزَاجُهَا زَنجَبِیلًا ﴿۱۷﴾ عَینًا فِیهَا تُسَمَّیٰ سَلْسَبِیلًا ﴿۱۸﴾ وَ یطُوفُ عَلَیهِمْ وِلْدَانٌ مُّخَلَّدُونَ إِذَا رَأَیتَهُمْ حَسِبْتَهُمْ لُؤْلُؤًا مَّنثُورًا﴿۱۹﴾ وَإِذَا رَأَیتَ ثَمَّ رَأَیتَ نَعِیمًا وَ مُلْكًا كَبِیرًا﴿۲۰﴾ عَالِیهُمْ ثِیابُ سُندُسٍ خُضْرٌ وَ إِسْتَبْرَ قٌ ۖ وَ حُلُّوا أَسَاوِرَ مِن فِضَّةٍ وَ سَقَاهُمْ رَبُّهُمْ شَرَابًا طَهُورًا﴿۲۱﴾ إِنَّ هَـٰذَا كَانَ لَكُمْ جَزَاءً وَ كَانَ سَعْیكُم مَّشْكُورً ا ﴿۲۲﴾ إِنَّا نَحْنُ نَزَّلْنَا عَلَیكَ الْقُرْآنَ تَنزِیلًا ﴿۲۳﴾ فَاصْبِرْ لِحُكْمِ رَبِّكَ وَلَا تُطِعْ مِنْهُمْ آثِمًا أَوْ كَفُورًا ﴿۲۴﴾ وَاذْكُرِ اسْمَ رَبِّكَ بُكْرَةً وَأَصِیلًا ﴿۲۵﴾ وَ مِنَ اللَّـیلِ فَاسْجُدْ لَهُ وَسَبِّحْهُ لَیلًا طَوِیلًا ﴿۲۶﴾ إِنَّ هَـٰؤُلَاءِ یحِبُّونَ الْعَاجِلَةَ وَ یذَرُ ونَ وَرَاءَهُمْ یوْمًا ثَقِیلًا ﴿۲۷﴾ نَّحْنُ خَلَقْنَاهُمْ وَ شَدَدْنَا أَسْرَهُمْ ۖ وَ إِذَا شِئْنَا بَدَّلْنَا أَمْثَالَهُمْ تَبْدِیلًا ﴿۲۸﴾ إِنَّ هَـٰذِهِ تَذْكِرَةٌ ۖ فَمَن شَاءَ اتَّخَذَ إِلَیٰ رَ بِّهِ سَبِیلًا ﴿۲۹﴾ وَ مَا تَشَاءُونَ إِلَّا أَن یشَاءَ اللَّـهُ ۚ إِنَّ اللَّـهَ كَانَ عَلِیمًا حَكِیمًا ﴿۳۰﴾ یدْخِلُ مَن یشَاءُ فِی رَحْمَتِهِ ۚ وَ الظَّالِمِینَ أَعَدَّ لَهُمْ عَذَابًا أَلِیمًا ﴿۳۱﴾ |
ترجمه
به نام خداوند رحمتگر مهربان آیا زمانی طولانی بر انسان گذشت كه چیز قابل ذكری نبود؟! (۱) ما انسان را از نطفه مختلطی آفریدیم، و او را می‌آزماییم؛ (بدین جهت) او را شنوا و بینا قرار دادیم! (۲) ما راه را به او نشان دادیم، خواه شاكر باشد (و پذیرا گردد) یا ناسپاس! (۳) ما برای كافران، زنجیرها و غُل‌ها و شعله‌های سوزان آتش آماده كرده‌ایم! (۴) به یقین ابرار (و نیكان) از جامی می‌نوشند كه با عطر خوشی آمیخته است، (۵) چشمه‌ای كه بندگان خدا از آن می‌نوشند و [به دلخواه خویش] جاریش می‌كنند. (۶) [همان بندگانی كه] به نذر خود وفا می‌كردند، و از روزی كه گزند آن فراگیرنده است می‌ترسیدند. (۷) و به [پاس] دوستی [خدا]، بینوا و یتیم و اسیر را خوراك می‌دادند. (۸) «ما برای خشنودی خداست كه به شما می‌خورانیم و پاداش و سپاسی از شما نمی‌خواهیم. (۹) ما از پروردگارمان از روز عبوسی سخت، هراسناكیم.» (۱۰) پس خدا [هم] آنان را از آسیب آن روز نگاه داشت و شادابی و شادمانی به آنان ارزانی داشت. (۱۱) و به [پاس] آنكه صبر كردند، بهشت و پرنیان پاداششان داد. (۱۲) در آن [بهشت] بر تختها[ی خویش] تكیه زنند. در آنجا نه آفتابی بینند و نه سرمایی. (۱۳) و سایه ها[ی درختان] به آنان نزدیك است، و میوه هایش [برای چیدن] رام. (۱۴) و ظروف سیمین و جامهای بلورین، پیرامون آنان گردانده می‌شود. (۱۵) جامهایی از سیم كه درست به اندازه [و با كمال ظرافت] آنها را از كار در آورده‌اند. (۱۶) و در آنجا از جامی كه آمیزه زنجبیل دارد به آنان می‌نوشانند. (۱۷) از چشمه‌ای در آنجا كه «سلسبیل» نامیده می‌شود. (۱۸) و بر گرد آنان پسرانی جاودانی می‌گردند. چون آنها را ببینی، گویی كه مرواریدهایی پراكنده‌اند. (۱۹) و چون بدانجا نگری [سرزمینی از] نعمت و كشوری پهناور می‌بینی. (۲۰) [بهشتیان را] جامه‌های ابریشمی سبز و دیبای ستبر در بر است و پیرایه آنان دستبندهای سیمین است و پروردگارشان باده‌ای پاك به آنان می‌نوشاند. (۲۱) این [پاداش] برای شماست و كوشش شما مقبول افتاده است. (۲۲) در حقیقت، ما قرآن را بر تو به تدریج فرو فرستادیم. (۲۳) پس در برابر فرمان پروردگارت شكیبایی كن، و از آنان گناهكار یا ناسپاسگزار را فرمان مبر. (۲۴) و نام پروردگارت را بامدادان و شامگاهان یاد كن. (۲۵) و بخشی از شب را در برابر او سجده كن و شب [های] دراز، او را به پاكی بستای. (۲۶) اینان دنیای زودگذر را دوست دارند، و روزی گرانبار را [به غفلت] پشت سر می‌افكنند. (۲۷) ماییم كه آنان را آفریده و پیوند مفاصل آنها را استوار كرده ایم، و چون بخواهیم، [آنان را] به نظایرشان تبدیل می‌كنیم. (۲۸) این [آیات،] پندنامه‌ای است. تا هر كه خواهد، راهی به سوی پروردگار خود پیش گیرد. (۲۹) و تا خدا نخواهد، [شما] نخواهید خواست؛ قطعاً خدا دانای حكیم است. (۳۰) هر كه را خواهد، به رحمت خویش در می‌آورد، و برای ظالمان عذابی پردرد آماده كرده است. (۳۱) |
|---|
تک‌نگاری‌ها
علاوه بر اینکه تفسیر سوره انسان در کتاب‌های تفسیری آمده است، کتاب‌هایی نیز به صورت مستقل به تفسیر این سوره پرداخته‌اند:
- سید جعفر مرتضی عاملی، تفسیر سوره هل اتی، بیروت، المرکز الاسلامی، ۱۴۲۴ق.[۲۱]
- عباسسید کریمی حسینی، اوج انسانیت: تفسیر سوره انسان، قم، دار الهدی، ۱۳۸۳ش.
پانویس
- ↑ دانشنامه قرآن و قرآن‌پژوهی، ج۲، ص۱۲۶۰.
- ↑ معرفت، آموزش علوم قرآن، ج۱، ص۱۶۸.
- ↑ دانشنامه قرآن و قرآن‌پژوهی، ج۲، ص۱۲۶۰.
- ↑ دانشنامه قرآن و قرآن‌پژوهی، ج۲، ص۱۲۶۰.
- ↑ «امشب قرص قمر در کربلا طعنه به خورشید می‌زند»، سایت خبری فردا، تاریخ بازدید ۲۱ شهریور ۱۳۹۵ش.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ج۲۵، ص۳۲۷.
- ↑ خامه‌گر، محمد، ساختار سوره‌های قرآن کریم، تهیه مؤسسه فرهنگی قرآن و عترت نورالثقلین، قم، نشر نشرا، چ۱، ۱۳۹۲ش.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ج۲۵، ص۳۵۱ـ۳۵۵.
- ↑ ر.ک: روحانی نیا، فروغ غدیر، ۱۳۸۶ش، ص۱۴۶؛ انصاری، اهل البیت علیهم السلام، مجمع الفکر، ص۱۷۳. مظاهری، زندگانی چهارده معصوم علیهم السلام، ۱۳۷۸ش، ص۵۶؛ دیلمی، ارشاد القلوب، ج۲، ص۱۳۶؛ بشوی، «جایگاه اهل بیت(ع) در سوره دهر از منظر فریقین»، ص۶۸؛ «امام علی(ع) در پرسش‌های قرآنی»، ص۱۰۸.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ج۲۵، ص۳۴۵.
- ↑ زمخشری، الکشاف، ج۴، ص۶۷۰.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ج۲۵، ص۳۴۵.
- ↑ ایروانی، دروس تمهیدیه، ۱۴۲۳ق، ج۱، ص۴۵۱.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ج۲۵، ص۳۵۱.
- ↑ ایروانی، دروس تمهیدیه، ۱۴۲۳ق، ج۱، ص۴۵۱.
- ↑ طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۱۰, ص۲۰۶.
- ↑ شیخ صدوق، ثواب الأعمال و عقاب الأعمال، ص۱۲۱.
- ↑ شیخ صدوق، من لا يحضره الفقيه، ۱۴۱۳ق، ج۱، ص۳۰۸.
- ↑ بحرانی، البرهان، ۱۴۱۶ق، ج۵، ص۵۴۳.
- ↑ بحرانی، البرهان، ۱۴۱۶ق، ج۵، ص۵۴۳.
- ↑ کتابخانه دیجیتال نور؛ تفسیر سوره هل اتی
منابع
- قرآن کریم، ترجمه، توضیحات و واژه نامه: بهاءالدین خرمشاهی، تهران: جامی، نیلوفر، ۱۳۷۶ش.
- «امام علی(ع) در پرسش‌های قرآنی»، مجله فرهنگ کوثر، شماره ۴۸، اسفند ۱۳۷۹ش.
- ایروانی، باقر، دروس تمهیدیه فی تفسیر آیات الاحکام، قم، دار الفقه، ۱۴۲۳ق.
- انصاری، محمدعلی (خلیفه شوشتری)، اهل البیت علیهم السلام: امامتهم حیاتهم، قم، مجمع الفکر الاسلامی.
- بحرانی، سیدهاشم، البرهان فی تفسیر القرآن، تحقیق: قسم الدراسات الاسلامیة مؤسسة البعثة قم، چ۱، تهران، بنیاد بعثت، ۱۴۱۶ق.
- بشوی، محمد یعقوب، «جایگاه اهل بیت(ع) در سوره دهر از منظر فریقین»، مجله پژوهشنامه حکمت و فلسفه اسلامی، شماره ۱۹، پاییز ۱۳۸۵ش.
- خامه‌گر، محمد، ساختار سوره‌های قرآن کریم، تهیه مؤسسه فرهنگی قرآن و عترت نورالثقلین، قم، نشر نشرا، چ۱، ۱۳۹۲ش.
- دانشنامه قرآن و قرآن پژوهی، ج۲، به کوشش بهاءالدین خرمشاهی، تهران: دوستان-ناهید، ۱۳۷۷ش.
- دیلمی، حسین بن محمد، ارشاد القلوب، مقدمه از شهاد الدین مرعشی، ترجمه هدایت الله مسترحمی، تهران، کتابفروشی بوذر جمهری مصطفوی.
- روحانی نیا، عبدالرحیم، فروغ غدیر، قم مشهور، ۱۳۸۶ش.
- زمخشری، الکشاف عن حقائق غوامض التنزیل و عیون الاقاویل فی وجوه التأویل، قم: نشر البلاغه، ۱۴۱۵ق.
- صدوق، محمد بن‌علی، ثواب الاعمال و عقاب الاعمال، قم، دار الشریف الرضی، چ۲، ۱۴۰۶ق.
- طباطبایی، سیدمحمدحسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ترجمه سیدمحمدباقر موسوی همدانی، قم، دفتر انتشارات اسلامی جامعه مدرسین حوزه علمیه، ۱۳۷۴ش.
- طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، تحقیق و مقدمه محمد جواد بلاغی، انتشارات ناصر خسرو، تهران، چ۳، ۱۳۷۲ش.
- قرآن کریم، ترجمه محمدمهدی فولادوند، تهران: دارالقرآن الکریم، ۱۴۱۸ق/۱۳۷۶ش.
- مظاهری، حسین (آیت الله)، زندگانی چهارده معصوم علیهم السلا، با تعلیقه ولی فاطمی، تهران، پیام آزادی، ۱۳۷۸ش.
- معرفت، محمدهادی، آموزش علوم قرآن، [بی‌جا]، مرکز چاپ و نشر سازمان تبلیغات اسلامی، چ۱، ۱۳۷۱ش.
- مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، تهران، دار الکتب الاسلامیه، چاپ دهم، ۱۳۷۱ش.
